CRÓNICA PATEADA 105



1º día, por Noé e Lourdes

Chegou o 16 de abril e arribamos os 16 congostreños ao hotel Fonte da Cova dispostos a coroar o Teito de Galicia, dona Peña Trevinca cos seus 2.127 metros (según algunhas).

Por certo, se tendes ocasión de ir pasádevos polo hotel xa que se come ben e en abundancia, os prezos son bos, o servizo é excelente e o trato inmellorable.

O sábado amañece con néboa moi baixa pero non nos desanimamos. Despois de almorzar partimos. Tras dúas horas a néboa desvía a nosa andaina cara o Teixedal que por se alguén o descoñece é o maior bosque setentrional de teixos de Europa. Alí cargámonos da enerxía que desprende este fermoso lugar. Atravesamos un pequeno regato facendo gala do noso proverbial equilibrio mental e físico, aínda que contamos coa protección de dúas cans moi amigables que puxeron á nosa disposición no albergue…

O noso guía, Carri, fixo alarde da súa sabedoría e así Lourdes e máis eu (Noe) aproveitamos para darlle unha forte aperta aos teixos (non habendo nada mellor á man).

Pechamos a andaina cun cresterío no que o sol nos fixo boa compaña.
E con esto e máis un biscoito fomos cear ás nove e oito.


2º día , por Edu Villacieros

O día amañecía un pouco máis desapracible co primeiro,a chuvia e a néboa se cadra máis mesta por momentos.

Dos 16 montañeiros só 12 iamos intentar ou asalto a Peña Trevinca de 2.127 metros.Os catro que quedaron foron a uns lagos preto do lugar da durmida, o resto fomos cos coches ata unha canteira onde comezaba a ruta.

Iámolo tentar por segunda vez xa co primeiro día fora imposible pola néboa. Iniciamos a ascensión. Carrizo dicía mentres subiamos que tiña boas sensacións.

Chegamos á zoa con máis dificultade, un paso moi técnico e con moita desnivel que remataba nunha poza conxelada, iso requiría toda a nosa atención e tempo.
Despois de pasado o primeiro escollo comezamos a baixar, e como dalgún xeito perderamos ás marcas, o noso intrépido guía púxose en marcha e atopounas, mentres a tropa colliamos folgos e algo de xantar.

Despois de recuperar ás marcas por fin chegamos ao famoso círculo de Trevinca, de súpeto Carrizo mandou manter silencio, ao lonxe puidemos albiscar un corzo impresionante!

Continuamos o camiño sen dúas camiñantes, dez iamos cara a o último esforzo do cumio
O derradeiro xantar fíxose antes da ascensión mentres contemplabamos a fermosa paisaxe que tiñamos ante nos, ata que chegou o momento de facer o último esforzo, pero só o ían tentar seis montañeiros.

Comezamos a ascensión con moita neve e moita calor pero a bo ritmo. En pouco dunha hora estabamos no cumio e ás sensacións polo esforzo mereceron a pena. De súpeto o tempo cambiou e volveron a néboa e a auga neve.

Despois regresamos ao hotel Fonte da cova a prepararnos para o regreso ás
nosas casas.

Quero aproveitar para dar ás grazas ao noso guía Carrizo, porque sen
bos guías non sería posible facermos estas pateadas. Edu.



Noche del día 1 y día 2 por Miguel Carbó

Llegada la noche del primer día, toca ducha, cenita y a dormir. Pero nuestras amigas cantareiras (Noelia y Lourdes), con cuerpo de j, quisieron amenizar la velada con sus dotes musicales. Los pateantes, con más oreja que oído, intentaban acompañar sus cánticos. Había también alguien que leía para sus adentros en tono alto, otras canciones distintas. Para dar ambiente.

Noche tranquila. Como la música amansa las fieras, se mitigaron los atronadores rugidos de la noche anterior. Dormiditos como niños.

A la mañana siguiente, se prepararon los más valientes para emprender el desafío contra los elementos. Con Carrizo a la cabeza fueron desapareciendo uno a uno engullidos por la niebla.

El grupo de bajas se queda para cuidar el fuerte. Bueno se fueron a otros lugares más placenteros (Lago de la Baña y Lago de Truchillas).

La Baña: precioso lago escondido detrás de otro no tan bonito. Acceso impenetrable a pie. Recorrido fangoso teñido de pizarra.

Una vez en zona del propio lago, se ve precioso, se tarda poco más de una hora en recorrerlo, disfrutando cada centímetro. Cruzando el riachuelo se sufrieron contratiempos. Una integrante decidió mojar los pies. De regreso otra acordó hacer lo mismo.

Truchillas: Nos quedamos a las puertas. Después de un merecido yantar, se dispone el grupo a acometer tamaña hazaña. Ascendiendo metro a metro por un pedregoso camino, se va vislumbrando la grandeza del paisaje. La niebla que cubría la zona, decidió ir a visitar a nuestros compañeros en la montaña, dejándonos un día soleado y claro. Ni un alma por el camino, sin contar un nutrido caminante que realizaba paradas intermitentes para recuperar el fuelle. Ah, y una linda parejita, que se cogía de la mano bajo el puente de madera, dando buena cuenta del pan duro que acarrearon hasta las alturas.

A medida que se ascendía, el grupo se iba disgregando en favor del menos lisiado. El paisaje pedregoso se volvía verde, pantanoso y nevado. La nieve cubría partes del camino. El horizonte se volvía frío y claro. La luz resplandecía entre los blancos montes. Se tomaron fotos que testimonian nuestra presencia.

El reloj comenzaba a dar toques de atención. La hora de encuentro se acercaba y no se conseguía llegar a la cima. Finalmente la hazaña queda para otra ocasión. La responsabilidad de tener la llave de las duchas, pesa más que el deseo de contemplación de la presumible belleza del lago.

Sorprendentemente los integrantes de la expedición Trevinca habían regresado escalonadamente y habían conseguido entrar con otros recursos. Puñetero lago glaciar, ¡ya te alcanzaremos!

No hay comentarios: