CRÓNICA PATEADA 185

“Asturias,paraíso natural”,é o eslogan que publicita a  Asturias e penso que o Parque Natural de Redes o pode confirmar.

Pola beira do río Nalón,que como di a canción que estudamos todos os nenos asturianos   “nace en el puerto de Tarna,pasa por Pola Laviana,Sama y La Felguera”(coa  música de “Asturias,patria querida”),chegamos á  primeira estación deste pateo: o bar Linares,a 2,5 Km do aloxamento.Alí nos esperaban os nosos compañeiros de ruta para compartir a cea.Unha marabillosa sorpresa,o cutre iogur e plátano que tomaríamos de cea tornouse nunha degustación de embutidos e tortilla sabrosa en animada compañía.

O campo base estaba en Coballes, aldea  encaixada na montaña cunha empinada subida só apta para condutores excelsior.Aloxámonos os 15 que eramos en 2 apartamentos moi ben equipados.Música latina no móbil e a rúa diante da casa se converteu nunha pista de baile rapidamente.

Tíñamos media pensión incluída que o mellor xestor e o seu equipo se encargaron de organizar.Almorzabamos no noso apartamento e nos reuníamos para cear.

O primeiro día (venres) fixemos a ruta de Brañagallones,PR AS-66, o nome era un trabalinguas,”vaia ñoñas?”,”braga que?”… .Fomos en coche ata Bezanes dende  comeza nunha pista de subida tendida .

As ofrendas ao Cuélebre,Nubero,Busgosu e demais deuses asturianos  funcionaron,o día estaba gris mais a chuvia non ousaba presentarse a pesar dos científicos pronósticos.E a paisaxe despregouse para nós en montañas negras con encaixes brancos de neve,outras de pedra pura con plegamentos milenarios e as máis noviñas verdes de faias e bidueiros de cortiza branca.

Chegamos á braña que da nome á ruta,una inmensa pradería de postal,apetecía ser vaca  e pasar alí os veráns.Un camiñiño máis vertical levounos á cima,ao”Cantu l’Osu” onde comemos.O oso que nada quere dos humanos non cantou e mandounos o seu aliento glacial que non nos permitiu nin tomar o postre.

Pretendiamos seguir por una tentadora cresta ,pero os deuses que como os humanos son bos e malos nos mandaron una nube impertinente que mollou as pedras e facía o cresteo esvaradizo.Así que iniciamos o descenso.

En Brañagallones collemos outro sendeiro que nos levou a una espectacular caída de auga.Algúns continuaron polo sendeiro e chegaron ao nacemento do río Monasterio(afluente do Nalón) e a outra braña.O resto fomos baixando á aldea de Bezanes,onde termina a ruta.

Final de ruta clásico con birras no B.A.R.

Datos técnicos da ruta:31 km,1100m de desnivel(subindo).

Voltamos a Coballes  e despois da ducha restauradora puxémonos a preparar a cea:chocos con arroz,ensalada e tarta sorpresa.E como colofón,iniciación á bachata da man de experimentados profesores,con descubrimento de novos talentos,rodas cubanas e veciña en pixama que se arrima e non se anima.  

O día seguinte(sábado)tocaba a ruta dos Arrudos,PR AS-61,que é circular dende Caleao.Recibe o nome de Arrudos,dunha escaleira que se facía cunha vara de acivro e varias estacas para chegar a zonas complicadas.

A ruta empeza cun desfiladeiro estreito escavado polo río,un relaxante murmurio nos acompañou  gran parte do camiño.Seguro que as xanas,ninfas da auga,típicas barbies de longa melena loira, andaban por alí;pero só se deixan desencantar o día de San Xoán.As montañas  mostrábanse máis animais ,raiadas como cebras ou como vacas pinta.

Pasamos algunhas brañas en ruínas,atravesamos ríos de augas veloces  e chegamos á Collada de Ubales,punto máis alto da ruta.Tiñamos una vista panorámica  de Brañagallones,o Cantu l’Osu e ao lonxe os Picos de Europa.Dende alí un pequeno sendeiro conduce ao Llagu Ubales.

Pero un inoportuno vendaval nos quitou as ganas de subir a algúns,os outros subiron e disfrutaron do fermoso lago ao pé da montaña.

Despois dunha longa baixada, nos últimos tramos un incomodo  camiño cementado,rematamos  en La Infiesta,una agradable aldea onde esperamos aos que foron a buscar os coches.Falamos cunha dicharachera nativa,estiramos as machacadas pernas,cotilleamos  e comemos as viciosas pipas sentados nun banco.

Datos técnicos:22 km,1100m de desnivel.

 No apartamento,ducha rápida e o ritual da cea.Moitos pinches de cociña mais novamente deixamos o prato principal(polo con patacas e verduriñas) en mans da nosa excelente cociñeira.E para postre,arroz con leite,especialidade do alcumado como “rebequiño”.

Sobremesa na rúa,cunha temperatura estupenda.Toma de decisións sobre a ruta do domingo,xa que reserváramos  para comer ás 13:00 no bar Linares  do primeiro encontro.O noso pateo de 3 días faise así circular con principio e fin no mesmo bar.

E chegou o domingo.Fomos en coches ata Tarna,pequena aldea do concello de Caso, onde empeza a ruta de la cascada Taballón,PR AS-60.

O camiño nos leva enseguida a un inmenso bosque de faias.Un “falleu” máxico no que as faias parecían moverse,unhas se desperezaban do longo inverno estirando seus longos brazos que rematan en  follas de verde primavera,outras máis lánguidas aínda as ocultan pechadas como capullos.

A ruta vai hasta a fervenza , que cae de máis de 60 metros . Tras a exuberante fervenza,continuamos perto do río e finalmente un camiñiño estreito, no que atopamos os restos de varias cabras devoradas polos lobos(hipótese máis verosímil) desembocou en Tarna.

Datos técnicos: 10,10 km, 500 m de desnivel acumulado.

E como áxiles rebecos  ás 13:00 xa estábamos no bar,con ansias do cabrito prometido.O xefe da expedición nos negociou un incrible menú de 5 pratos  por 12 euros:sopa de pescado,paella,callos á asturiana(100% callos,sen eses entremetidos garbanzos),cabrito, rabo de touro , postre casero e café.Tremenda enchenta!.Algúns se resistiron ao picante dos callos,mais eu que son nativa fiquei delicada(que din os portugueses).

Aproxímase a hora de voltar á realidade,pensando xa na próxima escapada e agradecida ás persoas xenerosas coas que se comparte o camiño.

E  daquí, plaxiando ao cronista que nesta non  podo vir ,”cada mochuelo a su olivo”.

Carmen de Asturias