O MONTE PINDO

FUENTE  :  WIQUIPEDIA.

O Monte Pindo domina as terras do Fin do Mundo; o fogar das deidades galegas reflexa na súa rosa vestidura granítica luz e sombra sobre mar e xentes do Finisterrae. Moito corren os contos, lendas e historias sobre este lugar, que chegaron a provocar interese en persoeiros galegos dos máis variados eidos.

Os nosos antergos só souberon explicar a vizosa e curiosa xeomorfoloxía do Monte Pindo, inzada de relevos en bolos de granito, mediante historias de deidades, esculturas, ou monstros e xigantes míticos, e lendas que encheron de ilusión e fachenda aos habitantes destas terras, que transmitiron de pais a fillos durante séculos contos de tesouros fabulosos, fermosas princesas, rutas secretas, serpes de sete cabezas, fadas encantadas, sacrificios e ritos de fecundidade -que ao parecer prevaleceron ata tempos moi recentes-... que deron forma á tradición que sitúa neste lugar o monte sacro dos celtas galegos. Obviando as lendas, o que si se atoparon son numerosos restos arqueolóxicos, coma petróglifos, útiles de bronce e o que parecen ser os restos dunha antiga ermida.

As lendas tampouco se esqueceron da veciña paraxe do río Xallas, pois dise que tras desta fervenza única en Europa por caer as súas augas directamente sobre a auga salgada do mar (fervenza do Ézaro), existe unha porta máxica gardada por bruxas que levará embaixo do río ao mozo que se atreva a pasar, podendo daquela casar cunha bela princesa encantada e posuír unha enorme fortuna.

Do que si hai certeza é que no século X Sisnando (bispo de Iria Flavia) ordenou a construción do Castelo de San Xurxo nas beiras do monte, para protexer estas terras dos continuos ataques dos piratas medievais. Diversas familias nobres de Galiza habitárono ata que o castelo foi destruído no ano 1467 nas Revoltas Irmandiñas. Dise que fai cincuenta anos aínda se podían ver parte dos seus muros, desfeitos polos buscadores de tesouros.

Presuntamente, outros dous castelos atoparíanse neste entorno, aínda que non se conservan restos materiais determinantes nin documentación analizábel, mais unha inscrición en latín nunha pedra illada da testemuña de toda unha época: "Reis, bispos, presbíteros, todos por poderes recibidos de Deus, excomungaron aquí este castelo". Esta inscrición, aínda hoxe visíbel, fai referencia á excomuñón que no ano 1130 lanzou o arcebispo Xelmírez contra o Conde de Traba, por ter prisioneiro no seu castelo ao Arcediano de Trastámara.